Bigarren talde bilera Josemirekin

     Martxoaren 3.an, Josemirekin 2.talde bilera eduki dugu. Bertan, IKT-ko irakasgaian egin beharreko lanaren inguruan hasi gara hizketan. Hori dela eta, "Caperucita Afrikana" liburua erakutsi diogu eta ipuin musikatua nola gauzatuko dugun azaldu diogu. Jarraian, ipuin musikatua amaitu ondoren egingo dugun jarduera pentstau dugu. Hain zuzen ere, haurrek bizitutako esperientzia dokumentatu dezaten, hauei behar duten materiala eskaini eta ipuinak pentsarazi diena, arreta deitu dien edozer, gustatu zaien edozer ala norberari iritsi zaiona marraztea proposatuko diegu. Bitartean, kontaketa musikalaren antzera, jarduera ere grabatu eta argazkiak aterako ditugu eta, agian, haurrak izango dira argazki batzuk ateratzen dituztenak, jarduera osoaren parte hartzaileak  izateko. 

     Behin ipuin musikalaren gaia itxiz, moduluko lanari begira jarri gara. Izan ere, taldekideok galduta sentitzen gara. Izan ere, ez datoz bat Joxemik eta Estik eskatutakoak. Alde batetik, Josemik aniztasuna orokorrean landu nahi du. Bere iritziz, gu familiaren gaian zentratzen bagara, aniztasunaren alderdi mordoa baztertu egiten ditugu. Hau da, egia da familia aniztasunaren alderdi bat dela, baina beste milaka elementu daude aniztasuna osatzen dutenak.  Beste alde batetik, Estik talde bakoitzak gai bat aukeratzea eta hori sakontzeko asmoa dauka. Ondorioz, talde moduan, bi irakasleengana gerturatzen den lan bakar bat egin behar dugu, nahiz eta errealitatean hau gauzatzea oso konplexua izan. 

     Horrez gain, taldekide bakoitzak eta Josemik bizitutako egoera disidente bat kontatu dugu, esperientzia horietatik ikasi duguna azpimarratuz. Hona hemen aipatu esperientzia disidente eta ikaskuntza horiek:

Ainara Garcia:
     Lehen Hezkuntzan, bostgarren kurtsoan nengoela, motxilan gordeta neukan dirua desagertu zitzaidan. Hezitzaileari esan ondoren, honen erruduna bilatzen saiatu zen eta bi egun pasa zirenean, klasekide batek lapurtu zidala konturatu ginen. Klasekide hori, ijitoa zen. Urteak pasa ondoren, antzeko egoera bat gertatu zitzaidan, musika entzuteko kaskoak desagertu zitzaizkidan eta kasu honetan, erruduna, gelakide mulato bat izan zen. Hau dela eta, gelan zerbait desagertzen zitzaidan bakoitzean, nahiz eta inkontzienteki egin, atzerritar batekin lotzen nuen.

Igor Garmendia:

     16 urte inguru nituenean, kanpineko lagun batek bere lagun beltzaran bat aurkeztu zigun. Pertsona hau, harreman zuzena edukiko nuen lehen pertsona beltzarana izango zen. Horregatik, apur bat "itxita" sentitzen nuen neure burua, itsuraz ezberdina zenarekiko beldurra bezala izanik. Hala ere, aldi berean, kuriositatea eta ilusioa sentitzen nituen, gizarteak transmititutako aurreiritzi negatiboei aurre egin nahi nielako. Azkenean, oso pertsona alaia, jatorra eta abegikorra zenez, hasiera-hasieratik primeran moldatu ginen. Ondorioz, esperientzia hartatik aurreiritziak ekidin behar ditugula ikasi nuen. 

Irati Garmendia:
      Nire lagun batek duela pare bat urte haren eskolako haur hezkuntzan (Oreretako Koldo Mitxelena ikastetxean), haur musulman bat zegoela kontatu zidan. Jangela orduan, haurrak txerria edo txerriarekin zerikusia zuen zerbait bazkaltzeko zeukanean, sukaldariek beste plater mota bat prestatzen zioten. Egoera horren aurrean, ikastetxeko gainontzeko ikasleen hainbat guraso kexatu egin ziren "jangelan faboritismoak ekidin behar direlako","guztiei berdin tratatu behar zaielako" eta "haien haurrarekin gauza bera egiten ez dutelako". Kontakizuna bukatzerakoan; ondorio moduan, gure gizartean erlijio eta kultura anitzak daudela ikasi nuen, eta gu hezitzaile izango garen moduan, hauek ulertu eta baloratu behar ditugu, bakoitzak dituzten ezberdintasunak errespetatuz.

Marina Genua:
     17 urte nituenean, 2017an hain zuzen ere, kuadrila egun pasa Bilbora joan ginen. Jatetxe bateko helbidea "google maps-en" jarri genuen eta honek, Bilboko San Franzisko auzotik bidali gintuen. San Franzisko auzoa, Bilboko auzo marginala da eta bertan aniztasuna ugaria da. Behin auzoko erdigunera iritsi ginenan, gizonezkoek esaten zizkiguten gauzak, begiradak eta egoera deserosoak beldurra eta deseroso sentiarazi gintuzten. Beraz auzo horretik ateratzeko desioarekin geunden.

     Ondorio bezala, aniztasunak askotan beldurra ematen digula esango nuke. Egia da, auzo horretan dauden pertsona askoren kulturak, emakumea gizonezkoen azpitik dagoela esaten duela. Hau dela eta, emakumeei komentario desegokiak egiteko eskubidearekin sentitzen direla esango nuke.

Beronika Goitia:
     Hasta el 2007 vivía con mi pareja en Beasain. Compramos otra vivienda y llegó el día de poner en venta la vivienda. El piso estaba muy bien, estaba renovado por dentro, y justo se encontraba en el centro del pueblo. Pero resulta que eran casas donde la mayoría de nuestros vecinos eran gitanos e inmigrantes. Nos llamaba mucha gente cuando veían las fotos, pero cuando les decíamos la zona/lugar donde se encontraba, nos decían directamente que no les interesaba. Incluso cuando teníamos visitas, solíamos supervisar las escaleras comunitarias ya que si no te encontrabas con sorpresas. Vivimos de primera mano el rechazo. Como conclusión de esta experiencia diría que todas las personas somos un poco racistas, aunque políticamente no sea muy correcto y por lo tanto deberíamos ponernos en la piel de los demás.

     Este año por circunstancias familiares, por el trabajo de mi pareja concretamente, entre semana, de lunes a viernes estoy sola con los niños. La verdad es que lo estamos llevando bastante bien pero se nota mucho el vacío y la ayuda de mi pareja. En octubre, cuando fui a la haurreskola de Irura para hacer el trabajo modular vi que había realidades mucho peores. Soy consciente de que hay realidades mucho más duras, pero muchas veces hasta vivirlas en primera persona, no solemos darnos cuenta o no nos conmueven tanto. Allí conocí a una madre de Senegal, que vivía en un bajo comercial, a pie de calle sin calefacción y sin ducha, a demás dudo mucho que el local tenga cocina. No conoce bien el idioma, le cuesta hablar Español y se pasa meses sin ver a su pareja. Muchas veces le veo por la calle y hablo con ella pero nunca le he visto con su marido.
   
     En consiguiente, por lo tanto, me he dado cuenta de que tiene que ser muy duro que vivas en un local sin permiso de habitabilidad, que llegues a un pueblo que casi no conoces a nadie y no tengas apoyo familiar y que además no comprendas bien el idioma para poderte comunicar.

Talde ondorioa:

     Hau guztia ikusirik, hainbat ondorio orokorretara iritsi gara talde moduan. Lehenik eta behin, ohartu gara aniztasuna gure bizitzaren parte dela, era batera ala bestera nolabait aniztasunarekin egiten dugulako topo. Horrez gain, konturatu gara topo egiten dugun une hauetan, nahita egin ez arren, ezeroso sentitu ohi garela. Esate baterako, aurretik bizitutako esperientzia negatiboren batengatik, ezezaguna denari aure egiterakoan, ezberdin tratatzeagatik, egiten dizkiguten komentarioengatik edota aurreiritziengatik. Hori dela eta, arrazakeriaren aurka egon arren, praktikan zaila egin ohi zaigu honi aurre egitea.

      Era berean, jarduera honek minoriaren tokian jartzeko balio izan digu. Izan ere, taldekide guztiok zuriak, euskaldunak eta maila ekonomiko ertainekoak garenez, gizarteko gehiengoaren parte gara eta kosta egiten zaigu erosotasun honetatik ateratzea. Horregatik, ariketa honen bidez errealitate horretara hurbildu gara, minoriaren tokian jarriz, eta ohartu gara oso gogorra izan behar dela uneoro "ezberdina" dena izatea.

     Estirekin klasean ikusi genuen "Una clase dividida" izeneko bideoarekin erlazionatuz, ez gara ohartzen nolakoa den minoriaren bizimodua ezberdina denaren rolean jarri arte. Hori dela eta, esperientzia hau bizitzea oso garrantzitsua da, une horretatik aurrera bakarrik ohartu zaitezkeelako zer jasaten duen minoriak eta, ondorioz, jarrera arrazistak baztertu.

Una clase dividida URLa



Azkenik, bileran ateratako bi argazki txertatzen ditugu;